ناوک

پسرش براش از خونه غذا آورده. میگه: خدا خیر بده بچه هامو،یه لحظه هم تنهام نمیذارن.

وضع مالیش خوبه. برامون از ویلاش و خونه ای که تو مشهد داره و برای تفریح و زیارت میرن اونجا تعریف میکنه.

میرم داروهاشو بدم. تو اتاق یک تخته س. پیرمرد با چهره سرد و بی روح و موهای بهم ریخته و چشمای بی رمق-

هر وقت میرم خوابه. انگار خودشو به مردن زده. خسته شده.

نهارشو نخورده. بیدارش میکنم. قرصاشو میدم. میزو میکشم جلوش، سر تختشو میدم بالا، غذارو میذارم رو میز و میگم بخور باباجان. بهش لبخند میزنم، اما یادم میاد ماسک دارم-

به غذا خیره شده انگار میترسه با خوردنش از مرگ دور بشه...

با صدایی آروم تشکر میکنه.

بارها با بچه هاش تماس گرفتیم اما هیچ کدومشون نمیان-

میام بیرون و فکر میکنم کاش نصف دارایی پیرمرد قبلی مال این یکی بود.