ناوک

قاطی پاتی بدجور
بعد اون کارم که تموم شد و سفرم که رفتم و برگشتم، شرایط طوری شد که باید تصمیم میگرفتم.
سخت بود.انگار یه عمر تخت گاز توی راه مستقیم رونده باشم و الان رسیدم به یه چهارراه موندم اون وسط همه دارن بوق میزنن نمیتونم انتخاب کنم هرکی یه چی میگه گیج گیجم.
به آسمون نگاه میکنم با شرمندگی سرمو میندازم پایین
خیلی تنهام. حالا دیگه همه ساکتن دارن منو نگاه میکنن ببینن چیکار میکنم. با بی میلی یه راهی رو میرم تنهای تنهای تنها

پ ن1: امشب اومده بودم وبلاگمو حذف کنم از اول تا آخرشو خوندم دلم نیومد لازمش دارم واسه امشبای تنهایی

پ ن2: تو دنیای مجازی کسی نگرانت بشه خوبه :)

پ ن3: این 12 نفر که دارن اینجا آوای باران میبینن مثلا اومدن مراقب مریضاشون باشن