ناوک

(دانشجوی مذکور یه آقای خیلی با ادب و با شخصیته)

(البته من ازش توضیح نخواسته بودم)

وقتی همه رفتن اومد کنارم

یه کمی من و من کرد

صورتش سرخ شده بود

گفت: میدونید چیه خیلی مایل نیستم دلیلشو بگم

باز من و من کرد

باز سرخ شد

(اینجا بود که انگار کل عالم بهم میگفتن خب بگو نمیخواد بگی بگو دیگه بگو اما بازم به ندای درونم گوش ندادم

و گفت

گفت و ای کاش زمین دهن باز میکرد و منو میبرد)

گفت: راستش فردا باید برم سرگذر(جاهای خاصی که کارگرا وامیستن تا بیان دنبالشون برا کار)

اگه کار بود نمیتونم بیام اما اگه کار نبود خودمو میرسونم به کارآموزی

(کلمات آخرو دیگه نمیشنیدم خیلی سخت بود پسرک مودبی که شخصیتو صداقتش برام قابل تحسین بود حالا ذره ذره از خجالت داشت آب میشد. اصلا فکرشو نمیکردم اوضاع اقتصادیش اینقدر بد باشه. دوست نداشتم اینجوری شرمنده بشه. ای کاش میگفتم نگو...)