ناوک

تنها تو استیشن نشستم. نیم ساعت دیگه باید برم داروهای مریضارو بدم. خدمه ی محترم که شیفت بیداریشه خواب خواب تشریف داره. معمولا تو این جور موقعیتا نمیترسم. اما امشب وقتی یه لحظه سرموبرگردوندم و چشمم به صندلی کناریم افتاد که کیفمو روش گذاشتم٬ یه زنو دیدم.خیلی واضح وفقط برای یک لحظه.از ترس شوکه شدم. دوباره نگاه کردم نبود. فکر کردم خطای دید بوده. امارنگ لباساش هیچ شباهتی با رنگ صندلی و کیفم نداشت. به علاوه توهمون یک لحظه احساس کردم شخص آشنایی رو دیدم.

از اون موقع٬ صدای سوسکایی رو که به توری فلزی در منتهی به حیاط میخورن٬ صدای ارواحی تجسم میکنم که میان سر و گوشی آب بدن و تو موقعیت مناسب حمله کنن. ازون بدتر مریضایی هستن که سحرخیز شدن و یکی یکی از جلو استیشن رد میشن ومیرن نمازخونه. احساس میکنم همشون زامبی هستن. از همه بیشتربه پیرزنی مشکوکم که دو سه باری میشه رفته و اومده. سر و صداهای بیرونم داره بیشتر میشه. هیچی دیگه اگه منوخوردن حلالم کنید. خدااا چه جوری برم دارو بدم.