اخبار بیست و سی رو می دیدم. خبر نظر سنجی برای بهترین بازیکن والیبال جهان رو گفت و اینکه سعید معروف اوله. همون موقع رفتم تو سایت تا منم رای بدم. اینقده شلوغ شده که اصلا سایت باز نمیشه. یعنی اینقدر؟ اینقدر مردم ما همیشه در صحنه هستن؟ به این سرعت؟ دهن سایت سرویس شد رفت پی کارش. خخخخخخ
من، تمام وجودم، خواستن اوست. او، با تمام وجود، بی خیال من.
پارسال همین وقتا بود که این خونه رو می ساختیم. خداتومن پول پنجره دوجداره دادیم که خونه سرد نشه چون سه طرفش بازه. الان که هنوز اول پاییزه خونه مون رسما یخچال شده. منم سرما خوردم شدید. دارو هم که نمی تونم بخورم. پدرم در اومده. همسری گرام هم موقع تغییر فصل مقاومت شدیدی در برابر راه اندازی کولر و بخاری داره. اصلا تو کتش نمیره که فصل عوض شده. الانم هر چی می گم، بخاری نمیذاره. تابستونم سر وصل کردن کولر همین داستانو داشتیم.
خلاصه که هوا بس ناجوانمردانه سرد است.
همیشه تو مراسمای عزاداری ذهنم شدیدا درگیر یه مسئله می شه. اینکه چجوری می شه که زندگی دوباره به حالت عادی برگرده. نمی تونم درک کنم بازم همه مون لباسای رنگی می پوشیم و شاد و خندون دور هم جمع میشیم. عجیبه مگه میشه؟ اینهمه غم چجوری از بین بره؟
هیچی دیگه، بعدش همه چی خیلی تمیز عادی میشه و من حتی یادم میره که همچین چالشی داشتم.
تو مراسم خاکسپاری، وقتی که سنگا رو گذاشتن و داشتن خاک می ریختن، از پشت سر بهم تکیه داد. سرشو گذاشته رو شونم. وسط هق هق میگه رهاا...بگو نریزن...بگو خاک نریزن...رهاا...دیگه عمه نداریم...رهاا. اصلا تو حال خودش نبود. دلم براش سوخت. هنوز کوچیکه برا این مصیبتا. دلم میخواست بغلش کنم، دلداریش بدم، نتونستم، خودم داغون بودم. فقط دستشو گرفتم.
آخرش همه ی بچه های عمم اومدن کنار هم. همدیگرو بغل کرده بودنو دستاشون دور گردن هم گریه می کردن. یاد تابلو عصر عاشورا افتادم.
شب رفتم دیدنش. حالش بدتر شده بود. زرد و نحیف. یه سرم تقویتی داشت که وصل کردم.
فردا صبحش سرحال بود. سفید و گونه هاش گل انداخته بود. می خندید مثل همیشه. منم ذوق کرده بودم.
به همه می گفتم دیدین گفتم سرمشو بزنم خوب میشه. می خندیدم از ته دل.
گوشیم زنگ خورد. از خواب پریدم. با حرص جواب دادم. گفتن حالش بدتر شده. بعدشم رفت. به همین راحتی. همه ی مهربونیاشو با خودش برد.
عمه ی مهربونم رفت...
